BA, vrijwilligerswerk en kriebelende beestjes!

Hallo lieve mensen!

Ik ben inmiddels al weer drie weken in Buenos Aires, and I´m loving it! Buenos Aires is echt een geweldige stad, met ontzettend veel mooie pleinen, parken, gebouwen en huizen, maar het is daarentegen ook een stad van tegenstrijdigheden. Je ziet hier de mannen in pak langs de slapende daklozen rennen, en ´s nacht zijn de mensen op straat in de weer om het vuilnis te sorteren om op deze wijze een aantal pesos te verdienen. De touristische plaatsen zien er allemaal mooi en verzorgd uit, maar een groot aantal van de buitenwijken zijn een groot ´no-go-area´ voor ons touristen.

Voor mij bestond de eerste week in Buenos Aires vooral uit nog wat uren spaanse les. Ik kreeg in de ochtend les op een hele kleine school, dus ik was echt stomverbaasd toen Vera (een meisje dat bij mijn vader in de winkel heeft gewerkt) voor mijn neus stond! Echt heel grappig om haar daar ineens tegen te komen! In de middagen heb ik vooral een beetje gerelaxed en ben ik de stad gaan verkennen. Samen met Vera en Karin ben ik naar La Boca geweest, een wijk die bekend staat om zijn gekleurde huizen. Het is een van de oudste wijken van Buenos Aires, en daarnaast ook de geboorteplaats van de tango. Kunstschilder Quinquela Martin heeft deze wijk bekend gemaakt door in het begin van de twintigste eeuw de vervallen en armoedige huizen in verschillende kleuren te schilderen, om zo de wijk wat levendiger te maken.
De volgende dag ben ik ´s middags naar Plaza de Mayo gegaan om naar de stille demonstraties van de ´Dwaze moeders´ te bekijken. Deze vrouwen demonstreren iedere donderdag en vragen tijdens deze demonstraties om opheldering naar hun vermiste zonen die tijdens de dictatuur van de militaire junta (1976 - 1983) zijn ´verdwenen´. Tijdens deze dictatuur zijn in totaal 30.000 personen ´verdwenen´. Wat precies tijdens deze periode is gebeurd is onduidelijk, want een deel van de mensen zegt dat deze mensen zonder reden zijn omgebracht, terwijl een ander deel van de mensen beweert dat deze mensen zijn omgekomen doordat zij tegen de regering aan het strijden waren. Toch is het een triest gezicht om deze vrouwen met foto´s van hun zonen op dit plein te zien lopen. Na deze demonstraties ben ik naar Recoletta gegaan om de begraafplaats van Evita te bekijken. Hier ben ik een Italiaanse man tegengekomen en samen hebben wij ons verbaasd over de graven waarin deze mensen begraven liggen. De begraafplaats leek op een dorp, waarbij elke familiegraf bestond uit een klein huis. Wij besloten deze dag cultureel af te sluiten met een bezoek aan het Museum van de moderne kunst. Schijnbaar zijn hier schilderwerken van een heleboel bekende schilders te vinden, en mijn Italiaanse vriend was dan ook verbaasd over mijn gebrek aan kennis hieraan. Gelukkig ging er nog net een belletje rinkelen toen er een Van Gogh in het museum te vinden was! Guiseppe geloofde echter niet dat ik meer vrienden had die zo weinig kennis van de schilderkunst hebben, dus na een bevestiging van Rianne gehad te hebben dat zij ook nog nooit van Paul Klee had gehoord leverde mij dit een aantal gratis biertjes op! Thnx Rian!
Verder bestaan de avonden hier vooral uit etentjes, drankjes doen, feestjes bij mensen thuis etc. Het enige wat ik nog niet gedaan heb is uitgaan in een echte club! Het probleem is dat je dit niet voor 3 of 4 uur ´s nachts hoeft te proberen want dan sta je alleen op de dansvloer. Hierdoor zijn mijn pogingen tot op heden allemaal mislukt..!

Twee weken geleden ben ik samen met Gabriela (een duitse vrouw van 44) op pad gegaan naar ons vrijwilligerswerk. Toen we aankwamen was het nog erg rustig, want het was zomervakantie, en zolang het zomervakantie is, is het tehuis gesloten. In onze slaapkamer aangekomen hebben we eerst een grote schoonmaakbeurt gehouden, want er lag een grote laag stof en we voelden overal de kriebels en hadden het idee dat er overal beestjes waren die er niet hoorden te zijn.
Het huis waar de kinderen wonen is echt een supergroot huis, met een hele grote tuin, en in het huis zijn ontzettend veel capaciteiten voor de kinderen! Echt een speelpaleis! Het tehuis is 80 jaar geleden opgericht als kinderopvangtehuis door het Leger des Heils voor kinderen die (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen, doordat ze daar mishandeld worden, doordat ouders aan de alcohol of drugs zijn verslaafd of doordat de ouders erg arm zijn. Hierdoor wonen de kinderen vijf dagen in de week in dit tehuis, en in de weekeinden keren ze weer terug naar hun ouders of peetouders. In het tehuis zijn veel dingen gesponserd, zoals computers, speelkamers en kleding. In feite is het dus een luxe positie om hier terecht te komen als vrijwilliger.
Ikzelf heb nog een beetje mijn twijfels of dit project helemaal voldoet aan mijn verwachtingen die ik had bij het idee vrijwilligerswerk te gaan doen. Aan de ene kant merk je dat dit tehuis vrijwilligers nodig heeft, want de kinderen hebben een grote vraag naar aandacht. Zij komen de hele tijd naar je toe om je te omhelzen en kusjes te geven, maar aan de andere kant is het niet de echte armoede die je verwacht aan te treffen. Wel merk je dat veel van de kinderen ook te maken hebben met psychische problemen, en hun mood kan ieder moment omslaan. Ik weet nu nog niet zeker of ik hier wil blijven, of misschien naar een ander land wil gaan om daar als vrijwilliger aan de slag te gaan. Het grootste probleem is dat ik het merendeel van de kinderen al heb leren kennen, en daarom niet gelijk weer wil vertrekken en het project er daarnaast ook op rekent dat ik hier de komende twee maanden verblijf. Daarentegen heb ik ook nog niet helemaal kunnen ervaren hoe dit project is, want de kinderen die er waren zijn een week op kamp geweest, waardoor het superrustig was. Volgende week zullen de kinderen naar school gaan en zal de normale regelmaat er wat meer in komen, dus zullen we zien hoe het dan is!

Natuurlijk zijn er ook dingen waar je van tevoren geen rekening mee houdt als je begint als vrijwilliger. Een daarvan is het feit dat er kinderen zijn die je echt een beetje op je zenuwen kunnen werken... Bij het project is één meisje die echt de hele tijd om aandacht vraagt, spelletjes wil spelen, maar niet de intelligentie heeft om dit te kunnen. Ze is tien jaar oud, maar qua gedrag is ze denk ik een jaar of 5. Ze kan nog niet echt tellen, kan in ieder geval niet schrijven of lezen, en wil de hele tijd allemaal dingen doen, maar alleen heeft ze niet de concentratie om deze dingen te doen... Ik heb natuurlijk het geluk dat ze het vooral erg leuk vindt om mij de hele tijd te volgen, kusjes te geven en te omhelzen, en ze de hele tijd naast mij wil zitten en spelletjes met mij wil spelen. En daarnaast is zij ook het meisje dat het meest onhygiënisch is en altijd luizen heeft! Nadat ik dit te horen had gekregen had ik natuurlijk gelijk overal jeuk, maar ik hield me voor dit een placebo effect was... Niet dus! Nadat ik gisteren tijdens de middagsnack een beetje kriebel in mijn haar voelde haalde ik hier een beestje uit. Ik had het idee dat het te groot was voor een hoofdluis, dus ik bleef me vastklampen aan het idee placebo! Toen ik ´s avonds tijdens verstoppertje spelen nog zo´n zelfde beestje uit mijn haar wist te halen wist ik het echter zeker... Ik heb HAARLUIS! Ik ben 26 en heb haarluis! Nadat ik dit ontdekt had, ben ik gelijk mijn haar gaan wassen en een uur lang met een luizenkam op zoek gegaan naar deze vieze beestjes! Volgens mij heb ik het meerendeel kunnen verwijderen, en vandaag heb ik hoop ik alles kunnen verwijderen met speciale luizenshampoo..! Vrijwilligerswerk is zo leuk, haha!

Nu ben ik weer terug in de stad Buenos Aires! Ik ga dit weekend weer een beetje de tourist uithangen, en ik ben erg benieuwd hoe volgende week bij het project zal zijn..!

Liefs Martiene