Close to paradise

Hola gente!

Ik ben herenigd met Ingeborg! Het was natuurlijk eigenlijk de bedoeling dat ik een welkomsfeest voor Ingeborg zou organiseren, maar doordat ik waarschijnlijk niet helemaal helder was toen ik naar de aankomstdatum had gekeken was ik een dagje te laat! Oeps... Maar het positieve daaraan is natuurlijk dat ik werd opgewacht, in plaats van andersom!
Om het goed te maken heb ik daarom geprobeerd om in een sneltreinvaart zo veel mogelijk van de stad Buenos Aires te laten zien. Wij zijn in La Boca naar de gekleurde huisjes gaan kijken, we hebben het parlementsgebouw en het huis van de presidente, Casa Rosada, gezien. We zijn over de marktjes van San Telmo en Recoletta gestruind, we hebben een tangoshow bijgewoond, we hebben steak gegeten in Palermo, de dierentuin bezocht, de begraafplaats van Evita gezien, gewinkeld in de bekende winkelstraten, en last but not least hebben we een voetbalwedstrijd van Boca Juniors gezien. Kortom, zo'n beetje alles wat je in 4 dagen kunt proppen! Zelf was ik nog niet naar een voetbalwedstrijd geweest in Buenos Aires, al is dit volgens de Lonely Planet één van de vijf dingen die je sowieso moet hebben meegemaakt bij een bezoek aan deze stad! Dit betekende dus of een bezoek brengen aan een wedstrijd waarin River Plate of Boca Juniors om de eer strijden, want dit zijn de twee grootste voetbalteams die Buenos Aires kent. Wij zijn naar een wedstrijd van Boca Juniors tegen Newells (Rosario) geweest, en hebben daarbij, na wat advies van Argentijnse bodem in de wind geslagen te hebben, gekozen voor staanplaatsen. In de buurt van het stadion hebben we ons in een heus Boca shirt gehuld, om zo als een diehard fan over te komen! Al twijfel ik nog over die Boca Juniors tatoeage die me aangeraden werd...
Eenmaal in het stadion aangekomen vulde het zich langzamerhand steeds meer op, en na het eerste doelpunt van Boca Juniors in de tweede helft was de sfeer in het stadion super! Het was dan ook voor 90% gevuld met Boca fans, dus voor de Newells fans was het moeilijk om tegengeluid te geven zou je denken... Maar daar weten ze hier in Argentinië wel wat op! Het was dan ook gek dat we met een onbewolkte hemel het idee hadden dat het ineens begon te regenen, maar na nader onderzoek kwamen we erachter dat de Newell fans ons van bovenaf aan het bespugen waren. Oke, daar valt mee te leven, maar nadat later een hele vochtige straal op onze buurvrouw terecht kwam hadden we toch onze vraagtekens. Toen we ons ervan bewust waren geworden dat deze straal urine was, waren we dan ook blij dat wij slecht enkele druppels op ons hadden gekregen. Ik kon het niet helpen om heel erg de slappe lach te krijgen, want wie bedenkt er van tevoren dat je tijdens een voetbalwedstrijd ondergeplast gaat worden? En onze buurvrouw reageerde eigenlijk heel relaxed, ze maakte zich een beetje schoon met een zakdoekje dat Ingeborg aan haar gaf! Misschien dat zij bij het kopen van haar ticket al met deze mogelijkheid rekening gehouden, haha! Uiteindelijk hadden de Boca Juniors met 2-1 gewonnen, en was het een groot feest in het stadion! Zelfs voor niet zulke grote voetbalfans was het superleuk om dit een keer mee te maken!

Na Buenos Aires zijn we naar Puerto Iguazu gegaan, een dorp dat bekend staat om de watervallen op de grens van Brazilië met Argentinië. Het leuke aan dit gedeelte van het land is dat het weer zo anders is dan Buenos Aires! Je hebt het gevoel een tropisch gebied binnen te komen, met palmbomen, bamboe, vlinders en veel mooie gekleurde vogels. Toen ik in Canada naar de Niagra Falls ging vond ik deze stiekem een beetje tegenvallen, maar de Casarates de Iguazu zijn geweldig! Zo mooi! Je hebt over een paar kilometer verschillende supergrote watervallen liggen, en nadat we de ene dag vanaf de Braziliaanse kant een panaramaview hadden gezien, hebben we het water de volgende dag vanaf de Argentijnse kant in een boot kunnen voelen! Verder konden we vanaf deze kant op 50 meter afstand de "Gargante del diablo" (duivelskeel) zien.

Na dit avontuur waren we helemaal klaar voor de Pantanal, de volgende bestemming. De Pantanal is het grootste moerasgebied ter wereld, en in twee weken tijd kan er zoveel water vallen dat de natuur vier maanden nodig heeft tot het water verdwenen is. Het waterniveau stijgt in de regentjd met 3 meter waardoor het hele gebied onder water komt te staan.
Wij hadden vanuit Campo Grande, de toegangspoort tot de Pantanal, een driedaagse tour geboekt. Drie dagen in hangmatten slapen, we waren er helemaal klaar voor! En vooral nadat we hadden gehoord dat dit misschien wel de beste plek ter wereld is om de meeste flora en fauna bij elkaar te zien waren onze verwachtingen erg hoog! Wat natuurlijk altijd het risico met zich meebrengt dat het een beetje tegenvalt...
Ons verblijf in de Pantanal bestond uit een wandeltocht door de jungle, een jeepsafari, een boottocht, zwemmen met piranha´s, piranha´s vissen en een paardrijtour (wat trouwens niet is aan te raden als je een kater hebt).
Wij begonnen met de jungletour, waarbij wij zo veel mogelijk wilde beesten probeerden te spotten. Wij hadden helaas de pech dat ze zich die dag voor ons aan het verstoppen waren. Misschien dat het lag aan de wat luidruchtige Ozzies die bij ons in de groep zaten, maar dat hoeft natuurlijk niet per se. Ook de andere activiteiten waren op zich wel leuk, maar het ging er allemaal net iets te tammetjes aan toe. Gelukkig had Roel daar wel iets leuks op bedacht. We gingen met een groepje van zeven man midden in de nacht een klein stukje met een roeibootje joyriden. Klinkt allemaal heel onschuldig, maar met het idee van kaaimannen, piranha´s en slangen die daar ´s nachts actief zijn werd het al wat spannender. Nadat we eenmaal met het bootje in het water dreven merkten we al snel dat het niet zomaar een onschuldig bootritje was, doordat de stroming in de rivier zo sterk was dat je er bijna niet tegenin kon roeien. Daarom bedachten wij dat het beter was om terug te gaan, maar toen dit niet lukte sloeg de sfeer in het bootje toch een beetje om. Gelukkig was het na 15 minuten, met twee sterke mannen die zo hard roeiden als ze maar konden, uiteindelijk gelukt om de kant weer te bereiken. Ons hulpgeroep werd namelijk door de rest van het kamp als een grapje aangezien, dus anders hadden we een angstig nachtje tussen de wilde beesten op de rivier moeten doorbrengen.

Veel liefs Martiene en Ingeborg