Zoals het klokje thuis tikt...

Hallo lieve mensen!

Ik ben inmiddels al weer even terug, maar hierbij toch nog de laatste update van mijn reis! Al zal dit voor sommige mensen inmiddels oud nieuws zijn...

Na een ochtend hard op zoek te zijn geweest naar Judith en haar ouders, waarbij zelfs hulp van Nederlandse bodem werd ingeschakeld, zijn wij elkaar gelukkig aan het einde van de ochtend weer tegengekomen! Na het ware verhaal van de overval verteld te hebben, waar een enge Peruaanse man met een groot mes in voorkwam, was ik weer een beetje opgelucht en kon ik aan mijn laatste week beginnen die in het teken van het weeshuis in Tambo stond. Maar voordat we daadwerkelijk naar Tambo zouden gaan, moesten we eerst nog de nodige voorbereidingen in Ayacucho treffen!
Ik ging op bezoek bij het kindertehuis in Tambo, omdat ik in Nederland geld had ingezameld en dit geld niet wilde besteden aan mijn project in Argentinië. Het kindertehuis in Quilmes was al redelijk van luxe voorzien, wat mij het gevoel gaf dat dit geld ergens anders beter tot zijn recht zou komen. Volgens Judith kon het kindertehuis in Tambo het geld goed gebruiken, dus in de laatste week gingen Judith en ik aan de slag met geld uitgeven. Samen met Judiths ouders gingen we naar de markt, waar we het grootste kraampje met spelletjes voor de helft hebben leeggekocht. Zo'n lekker gevoel geeft het om voor Sinterklaas te spelen, te kunnen kopen zonder over de financiële gevolgen te hoeven nadenken! Wij kochten gezelschapsspellen, duploblokken, autootjes, springtouwen, hoepels etc! Ook hadden we bedacht om voor baby Diana een box te kopen, en voor alle drie de huizen van het kindertehuis een schoon potje voor de kleintjes! Na deze inkopen hadden we nog steeds een hoop geld te besteden, dus gingen we de volgende dag naar de meubelmarkt, waar we 6 tafels, 12 bankjes en 3 kasten hebben gekocht, en verf om deze in vrolijke kleurtjes te kunnen verven!

Na al onze inkopen gedaan te hebben gingen we dan eindelijk echt naar Tambo! Een twee uur durende rit in een minibus door de bergen later kwamen we in het donker aan, en lagen de kinderen helaas al op bed.. De volgende dag echter konden we hard aan de slag. 's Ochtends om zes uur opstaan om met de kinderen te ontbijten, daarna de kleintjes naar school brengen en samen met de kleinere kinderen die nog niet naar school gaan spelen. 's Middags met z'n allen lunchen, nog meer spelen en zorgen dat iedereen zijn huiswerk doet, de kleintjes in bad doen en daarna met z'n allen dineren, waarna we de kinderen naar bed brachten. Het was een heel verschil met het project waar ik zelf had gewerkt, ook doordat hier een heleboel jonge kinderen wonen die een hoop aandacht nodig hebben. Maar juist ook heel leuk!
Helaas had de vrachtwagen die de spullen kwam brengen pech, waardoor hij pas de laatste avond kwam. Daarnaast had hij alleen de spelletjes meegenomen, waardoor we niet met z'n allen de meubels hebben kunnen verven. Bij ons afscheid hadden wij de kinderen de speeltjes gegeven, en het was zo leuk om te zien hoe blij ze hiermee waren! Net als de directrice! Ik ben blij dat ik hier het geld heb besteed in plaats van in Argentinië. Dit maakt toch duidelijk dat het welvaartsverschil tussen deze twee landen aanzienlijk groot is. Voor mijn gevoel heb ik een klein beetje kunnen bijdragen aan het lot van deze kinderen, al blijft het belangrijkste wat je hen kunt geven een aai over de bol, een knuffel en een kus op de wang!

Na mijn avontuur in Tambo was het tijd om richting Lima te gaan, om terug naar Nederland te vliegen. Op Madrid Airport had ik nog bijna mijn overstap naar Schiphol gemist, maar gelukkig mocht ik na overleg met de purser toch nog mee! Op Schiphol stond een heel welkomstcomité mij op te wachten met ballonen, en die had ik natuurlijk niet willen laten wachten! Echt heel leuk om iedereen na zo'n lange periode weer te zien! Een mooie afsluiting van een onvergetelijke tijd in Zuid-Amerika!

Iedereen heel erg bedankt voor jullie reacties, mailtjes, skypesessies, sms'jes en pakketjes! Het was superleuk om steeds weer wat van jullie te horen!

Chau chicos y chicas!
Un abrazo muy fuerte!

Amor y un beso,

Martiene